Όλοι έχουμε δει το νυχτερινό ουρανό και τα εκατομμύρια, σαν μικρά διαμαντάκια, αστέρια που τον «κοσμούν». Τι είναι όμως στην πραγματικότητα τα αστέρια;\r\n\r\nΕίναι μπάλες από πλάσμα (πολύ ζεστά αέρια) που αποτελούνται από υδρογόνο και ήλιο.\r\n\r\nΤα αστέρια σχηματίζονται από τη βαρυτική κατάρρευση μεγάλων νεφελωμάτων ψυχρών αερίων.\r\n\r\nΌταν το αέριο συμπιέζεται, θερμαίνεται και μετασχηματίζεται σε πλάσμα.\r\n\r\nΡαντεβού για ΚΤΕΟ με ένα click!\r\n\r\nΗ θερμοκρασία του πυρήνα ενός αστέρα εξαρτάται από τη μάζα του. Όταν η θερμοκρασία στο κέντρο της σφαίρας του αερίου είναι πολύ υψηλή (περίπου 4 εκατ. βαθμοί Κελσίου), το υδρογόνο μετατρέπεται σε ήλιο μέσω πυρηνικής σύντηξης, παράγωντας δέσμες φωτεινής ενέργειας, που είναι γνωστές ως φωτόνια.\r\n\r\nΤα αστέρια μετρώνται σε σύγκριση με τη μάζα και τη φωτεινότητα του Ήλιου. Σε γενικές γραμμές, κατηγοριοποιούνται ως «νάνοι» αν είναι λιγότερο φωτεινά από τον Ήλιο, ή «γίγαντες» αν είναι φωτεινότερα.\r\n\r\nΣε μικρές σφαίρες πλάσματος (λιγότερο από 8% της μάζας του Ήλιου) η θερμοκρασία του πυρήνα δεν είναι αρκετά υψηλή για να ξεκινήσει η σύντηξη του υδρογόνου και το άστρο μετατρέπεται σε «καφέ νάνο», αλλιώς γνωστά ως φαιοί νάνοι, καθώς δεν έχουν αρκετή μάζα για να συντελεστεί η σύντηξη.\r\n\r\nΓια τα άστρα που έχουν μεγαλύτερη μάζα από τους «καφέ νάνους», από τη σύντηξη στον πυρήνα παράγεται φως και θερμότητα, έτσι ώστε να αποτρέπεται η κατάρρευσή τους. Αυτό καλείται ως διαδικασία «κύριας ακολουθίας» και είναι το στάδιο μεγαλύτερης ζωής ενός άστρου.\r\n\r\nΗ ακριβής διάρκεια του σταδίου της «κύριας ακολουθίας» ενός άστρου εξαρτάται από τη μάζα του: όσο χαμηλότερη είναι τόσο πιο πολύ χρειάζεται για να «κάψει» όλο το υδρογόνο του.\r\n\r\nΗ διάρκεια ζωής του Ήλιου έχει υπολογιστεί στα 10 δισεκατομμύρια χρόνια, και τώρα βρίσκεται στη μέση της ζωής του.\r\n\r\nO θάνατος ενός άστρου\r\nΈνα αστέρι σαν τον Ήλιο δεν θα έχει αρκετή θερμοκρασία στον πυρήνα του για να διατηρήσει το εξωτερικό του στρώμα και έτσι θα αποβάλει το κέλυφος του όταν εξαντληθεί όλο το υδρογόνο. Το κέλυφος γίνεται τότε ένα πλανητικό νεφέλωμα (ουσιαστικά ένα σύννεφο γύρω από το αστέρι), ενώ ο πλούσιος σε άνθρακα πυρήνας κρυώνει και γίνεται ένας «λευκός νάνος».\r\n\r\nΆστρα μέχρι και εννέα φορές τη μάζα του Ηλίου γίνονται «λευκοί νάνοι» με διαφορετικές συνθέσεις.\r\n\r\nΆστρα με μεγαλύτερη μάζα από τους «λευκούς νάνους» καταρρέουν και εκρήγνυνται βίαια ως supernova, χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της μάζας τους στο γύρω περιβάλλον.\r\n\r\nΟ μικρός πυρήνας σιδήρου που απομένει συνεχίζει να καταρρέει μέχρι που αποτελείται κυρίως από νετρόνια. Είναι τα γνωστά «αστέρια νετρονίων».\r\n\r\nΆστρα με μάζα πάνω από 25 φορές αυτής του Ηλίου μπορούν να αφήσουν πίσω τους μετά την έκρηξή τους μια «μαύρη τρύπα». Οι «μαύρες τρύπες» σχηματίζονται όταν ο πυρήνας –μετά την έκρηξη του supernova- έχει ηλιακή μάζα τρεις φορές αυτής του Ηλίου.\r\n\r\nΟρισμένα από τα «υπολείμματα» μιας έκρηξης supernova σχηματίζουν άλλα άστρα και πλανήτες.\r\n\r\nΟ αστερισμός του Ωρίωνα\r\nΣτον αστερισμό του Ωρίωνα μπορεί κανείς να δει διαφορετικούς τύπους αστεριών, σε διάφορα στάδια της ζωής τους.\r\nΤο φωτεινότερο άστρο, με την ονομασία Rigel, είναι ένας «μπλε υπεργίγαντας» περίπου 20 φορές μεγαλύτερος από τη μάζα του Ηλίου και με 100 φορές μεγαλύτερη ακτίνα.\r\n\r\nΤο δεύτερο φωτεινότερο, το Betelgeuse, είναι ένας «κόκκινος υπεργίγαντας», περίπου 10 φορές μεγαλύτερο από τη μάζα του Ηλίου και με 1.000 φορές μεγαλύτερη ακτίνα.\r\n\r\nΣτο νεφέλωμα του Ωρίωνα, τα άστρα σχηματίζονται από νέφη αερίων και σκόνης, που ονομάζονται μοριακά νέφη. Τα νέα αυτά άστρα εκπέμπουν φως στα αέρια που τα περιβάλλουν, με αποτέλεσμα να φωτίζεται το νεφέλωμα. Ορισμένα από τα φωτεινά άστρα του νεφελώματος του Ωρίωνα είναι ορατά σε εμάς, και σχηματίζουν τον αστερισμό.