“Δεν έχουμε ανάγκη να εμβαθύνουμε σε τίποτα ούτε να στεκόμαστε για πολύ σε κανένα γεγονός ή καμία ιστορία, έχουμε ανάγκη να αποσπάται η προσοχή μας από το ένα πράγμα στο άλλο και να βλέπουμε να συνεχίζονται οι συμφορές των άλλων, σαν να σκεφτόμασταν κάθε φορά : Τί τρομερό. Τί άλλο ακόμα…από τί άλλες τερατωδίες έχουμε γλιτώσει;” Ο χειμαρρώδης λόγος του Χαβιέρ Μαρίας ξεχύνεται ασυγκράτητος θέτοντας προβληματισμούς και προκαλώντας τη σκέψη ν’ ακολουθήσει νέους δρόμους, μέσα από την ανατρεπτική και ιδιαίτερη ιστορία της Μαρίας Ντολθ.\r\n\r\nΗ αφηγήτρια καθημερινά απολαμβάνει τον καφέ της στη μικρή καφετέρια στην πάνω πλευρά της Πρίνθιπε δε Βεργάρα, έχοντας αποκτήσει μια ιδιότυπη συνήθεια : παρακολουθεί με διακριτικότητα αλλά και μεγάλη ευχαρίστηση ένα παντρεμένο ζευγάρι, βαθιά ερωτευμένο και πολύ αγαπημένο καθώς προγευματίζει κάθε πρωί στο διπλανό τραπέζι. Η γλυκιά αυτή συνήθεια προσδίδει μια νότα χαράς και αισιοδοξίας στην ίδια, καθώς σαγηνεύεται από το “τέλειο ζευγάρι” που γελά τρανταχτά, αγκαλιάζεται και συζητά, παίρνοντας ουσιαστικά μια βαθιά ανάσα πριν βουτήξουν στη ρουτίνα της μέρας τους. Η ίδια αισθάνεται ότι έχει αποκτήσει έναν αόρατο δεσμό μαζί τους και τα βλέμματά τους πιστοποιούν την διαίσθησή της. Όμως ξαφνικά οι ισορροπίες ανατρέπονται, με την αιφνίδια και αδικαιολόγητη εν ψυχρώ δολοφονία του συζύγου, που φέρει το όνομα Μιγέλ Ντεσβερν. Το γεγονός αυτό αποτελεί την αφορμή να γνωριστούν οι δύο γυναίκες. Η Λουίσα βλέπει στο πρόσωπο της “Διακριτικής Νέας” ένα στήριγμα, έναν άνθρωπο για ν’ ανοίξει την καρδιά της και να μοιραστεί τον πόνο που την διαλύει αργά και βασανιστικά. Η Μαρία θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του επιστήθιου φίλου του Μιγέλ, μα τα φαινόμενα απατούν. Εντελώς απροσδόκητα θα γίνει αυτήκοος μάρτυρας μιας συγκλονιστικής αλήθειας, που αλλάζει όλα τα δεδομένα. Ο φθόνος και ο ασίγαστος πόθος αποτελούν τους ηθικούς αυτουργούς ενός εγκλήματος, και η ίδια καλείται να αποφασίσει το μονοπάτι που θ’ ακολουθήσει, καθώς οι συνέπειες της επιλογής της θα καθορίσουν τη μοίρα όλων.\r\n\r\nΟι “ερωτοτροπίες” είναι ένα δοκίμιο με έντονα στοιχεία ρομαντισμού μα και αφύπνισης της σκέψης, δοσμένο με μια γραφή ποιητική, γεμάτη λυρικότητα. Η συναρπαστική πλοκή παντρεύεται μαγικά με την καυστική προσέγγιση ζητημάτων του σύγχρονου κόσμου : την έντονη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, το χαοτικό πλαίσιο εργασίας των εκδοτικών οίκων που παλεύουν να ικανοποιήσουν κάθε τραγελαφική απαίτηση των συγγραφέων τους, την αδιαφορία απέναντι σε τραγικά γεγονότα και την αίσθηση αθανασίας που μας κατακλύζει όταν αυτά δεν αγγίζουν την πόρτα του σπιτιού μας. Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου κατακλύζει τις σελίδες του μυθιστορήματος, και ο αναγνώστης καλείται ως άλλος ακροβάτης, να ισορροπήσει πάνω στο τεντωμένο σκοινί του θανάτου και της οδύνης που προκαλεί σε όσους μένουν πίσω. Ο συγγραφέας αναρωτιέται τις μύχιες σκέψεις που διαπερνούν το μυαλό του θύματος δευτερόλεπτα πριν συμβεί το μοιραίο και συλλογίζεται με μια δόση ειρωνείας την εμμονή των ζωντανών να βρουν παρηγοριά, τη στιγμή που το πραγματικό θύμα είναι ο εκλιπόντας.\r\n\r\nΤο πρώτο πρόσωπο της εξιστόρησης των καταστάσεων προσφέρει μια ανθρώπινη πινελιά στα όσα τραγικά διαδραματίζονται, στη ματαιότητα των πράξεων μας, στην απονομή δικαιοσύνης, στην κατανόηση των παράλογων ενστίκτων, στην ανάγκη για παρηγοριά και ασφάλεια. Οι σκέψεις που κατακλύζουν την κεντρική ηρωίδα, θέτουν στοχασμούς καίριους και σοκάρουν, θέτοντας τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό.\r\n\r\nΟ Χαβιέ Μαρίας αρνήθηκε το Εθνικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Ισπανίας για τις Ερωτοτροπίες. Η ιδιαιτερότητα της φυσιογνωμίας του καθρεφτίζεται περίτεχνα στο έργο του, σε αυτό μονόπρακτο ζωής, θανάτου και αγάπης, προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό ένα φάρο εσωτερικής αναζήτησης…\r\n\r\nΤΙΤΛΟΣ : «ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΕΣ»\r\n\r\nΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ : ΧΑΒΙΕΡ ΜΑΡΙΣ\r\n\r\nΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ\r\n\r\nΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ