Ο Τζιοβάνι αποκαλύπτει στην αυτοβιογραφία του συγκλονιστικές λεπτομέρειες για τον λόγο που έφυγε από τον Ολυμπιακό και άλλες πικάντικες ιστορίες.\r\n\r\nΣυγκλονιστικά πράγματα αναφέρει ο Τζιοβάνι στην αυτοβιογραφία του, η οποία θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη, με ενδιαφέροντα στοιχεία που τα εξιστορεί ο ίδιος με λεπτομέρειες και το «Φως των Σπορ» παρουσιάζει σήμερα προδημοσίευση 2.150 λέξεων του βιβλίου.\r\n\r\nΓίνε manager ποδοσφαίρου δωρεάν!\r\n\r\nΤην εισαγωγή του βιβλίου την γράφει ο Πελέ! Μαζί με έναν Έλληνα που είναι «βόμβα», Έλληνας Ολυμπιακός, κατά πολλούς ο μεγαλύτερος όλων των εποχών που ασχολήθηκε ποτέ με τον Ολυμπιακό…\r\n\r\nΤίτλος του βιβλίου; «Τζιοβάνι-Ο Θρύλος-Η αυτοβιογραφία μου». Θα έχει μάλιστα και φωτογραφίες από το προσωπικό άλμπουμ του Βραζιλιάνου άσου, τόσο με τον Πελέ, όσο και με την οικογένειά του.\r\n\r\nΤα κωμικοτραγικά σκηνικά με τον Μπάγεβιτς!\r\n\r\n«Τα προβλήματα άρχισαν με το «καλημέρα» της σεζόν. Και έφταιγα εγώ, αν και άθελά μου! Πάμε στην Ιταλία για να παίξουμε ένα φιλικό με την Παλέρμο. Κατεβαίνουμε προς την έξοδο του ξενοδοχείου για να πάμε μια βόλτα πριν από το φαγητό. Οι πλάκες μεταξύ των παικτών πάντα έδιναν και έπαιρναν, πόσο μάλλον στην περίοδο της προετοιμασίας, όπου τα πειράγματα σε βοηθούν να αντιμετωπίσεις πιο ανώδυνα την κούραση από τις προπονήσεις και την έλλειψη των δικών σου ανθρώπων.\r\n\r\nΈχω δύο καραμέλες στο στόμα και παίζω. Φέρνω την μια από εδώ, την άλλη από εκεί. Και πάλι από την αρχή. Δεξιά η μια, αριστερά η άλλη, πάντα με οδηγό την γλώσσα. Όπως κατεβαίνουμε, λοιπόν, μου έρχεται μια ιδέα. Τι θα γινόταν αν μια από τις δύο καραμέλες προσγειώνονταν στο κεφάλι ενός συμπαίκτη που περπατούσε αμέριμνος λίγα μέτρα πιο κάτω από εμένα; Προφανώς το χολ του ξενοδοχείου θα γέμιζε από το τρανταχτό γέλιο μερικών ποδοσφαιριστών που πάντα είχαν διάθεση για αστεία.\r\n\r\nΑφού έχω βαρεθεί να τις πηγαίνω πέρα δώθε μέσα στο στόμα μου, αφήνω την μια να αρχίσει την ελεύθερη πτώση προς τον κάτω όροφο, αφού εγώ βρισκόμουν ακόμα στον επάνω. Τι το ήθελα; Η καραμέλα προσγειώθηκε επάνω σε κεφάλι, αλλά αυτό ήταν του Μπάγεβιτς»!\r\n\r\n(Η συνέχεια στο βιβλίο είναι απρόσμενη. Ο Μπάγεβιτς ανεβαίνει πάνω και κυνηγάει τον Τζιοβάνι και τον Καστίγιο μέχρι το δωμάτιό τους! Τους κυνηγάει! Και έπειτα τους κάνει συχνά πυκνά καψώνια. Τα εξιστορεί στο βιβλίο ο Τζιοβάνι και περιγράφει σκηνές απείρου κάλλους).\r\n\r\nΟ Κυργιάκος και η αποβολή εκείνη που στοίχισε ένα πρωτάθλημα\r\n\r\n«Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιούν χέρια, πόδια και… στόμα για να σε σταματήσουν, να σε εκνευρίσουν, να σε βγάλουν από τον ρυθμό σου. Ο Σωτήρης Κυργιάκος, ο «παρτενέρ χορού» σε εκείνο και σε άλλα ντέρμπι, ήταν τέτοιος ποδοσφαιριστής. Μου μιλούσε συνεχώς, με έσπρωχνε εκτός φάσης, ήξερε πως μέσα στο γήπεδο δεν θα γυρνούσα ποτέ το άλλο μάγουλο…\r\n\r\nΚινούμαι προς την περιοχή για να περιμένω τη σέντρα ενός συμπαίκτη μου. Με τραβάει, με τραβάει, με ρίχνει κάτω και, σαν να μην έφτανε αυτό, με χτυπάει στο πρόσωπο! Δεν άντεχα άλλο. Είχα απαυδήσει και αντιδρώ ενστικτωδώς, ακαριαία. Όπως κάνει να σηκωθεί, τον κλωτσάω για να ανταποδώσω το δικό του χτύπημα. Το μετάνιωσα αμέσως. Ο διαιτητής βλέπει μόνο αυτή την κίνηση, μου δείχνει κόκκινη κάρτα και τον αφήνει ατιμώρητο. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ η μπάλα και πώς θα μου την πάρει, αλλά το πώς θα αποβληθώ! Και τα είχε καταφέρει»…\r\n\r\nΗ οδύσσεια για να αποκτήσει παιδί στην Ελλάδα, το πρόβλημα που είχε με τη γυναίκα του, ο ρόλος του Ριβάλντο, και η τελική κατάληξη με 2 παιδιά εκ των οποίων το ένα έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας\r\n\r\n«Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να δημιουργήσει οικογένεια και τόσο εγώ, όσο και η Άννα Ρόζα, θέλαμε να κάνουμε πολλά παιδιά. Ο Θεός, όμως, δεν μας ευλόγησε με αυτό το δώρο. Η σύζυγός μου δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, αν και το πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της, με όλους τους πιθανούς τρόπους.\r\n\r\nΤέσσερις φορές έκανε θεραπεία με ενέσεις για να καταφέρει να μείνει έγκυος με τεχνητή γονιμοποίηση, αλλά δεν κατέστη δυνατό. Ο άνθρωπός μου, η κολόνα μου, το στήριγμα που ποτέ δεν έλειπε από δίπλα μου, βίωσε πολύ δύσκολες καταστάσεις εξαιτίας αυτής της ιστορίας. Και εγώ όφειλα να της δίνω δύναμη, όπως τόσες φορές είχε κάνει εκείνη για εμένα. Μιλούσα πολύ μαζί της και διαβάζαμε τη Βίβλο, η οποία άλλωστε περιέχει πολλές περιπτώσεις γυναικών που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά, γεγονός που δοκίμαζε την πίστη τους. Μετά από τόσο κόπο με τις ενέσεις, η αρνητική εξέλιξη στο τέλος των θεραπειών αποτελούσε σκληρό χτύπημα, τόσο για εκείνη, όσο και για εμένα…\r\n\r\nΟ Ριβάλντο με έφερε σε επαφή με έναν δικηγόρο που εμπλεκόταν σε τέτοιες υποθέσεις υιοθεσίας. Κάναμε τα απαραίτητα χαρτιά για να ξεκινήσει η διαδικασία, η οποία θα ήταν χρονοβόρα και, από κάποια στιγμή και μετά, θα απαιτούσε τη φυσική μας παρουσία στη Βραζιλία. Όταν θα βρισκόταν το παιδί για την υιοθεσία, οι αρμόδιοι απαιτούσαν να είμαστε κοντά, για να μπορούν να διαπιστώσουν στην πράξη ότι ταίριαζαν τα προφίλ των γονιών και του παιδιού, ότι το περιβάλλον που θα μεγάλωνε αυτό θα ήταν το ιδεατό.\r\n\r\nΕίχα ξεκαθαρίσει στην Άννα Ρόζα πως όταν έρχονταν τα παιδιά στη ζωή μας, θα σταματούσα το ποδόσφαιρο για να αφοσιωθώ σε αυτά. Εν τέλει δεν το έκανα, αλλά η είσοδός τους στη ζωή μας ήταν ο μοναδικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να φύγω από τον Ολυμπιακό.\r\n\r\nΤον Ιανουάριο του 2006, δεχθήκαμε το τηλεφώνημα που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μας. Είχαμε πλέον τον γιο μας. Για την ακρίβεια, τους γιους μας. Όταν ψάχναμε το παιδί στο οποίο θα δίναμε απλόχερα την αγάπη και την απόλυτη αφοσίωσή μας, ο Ζουλιάνο ήταν ιδανικός.\r\n\r\nΟ μικρός, όμως, μάθαμε πως είχε ένα αδελφάκι. Ο Ζενάρο, ένα χρόνο μεγαλύτερός του, έπασχε από ανοξία όταν γεννήθηκε,. Όπως φροντίσαμε να πληροφορηθούμε, επρόκειτο για έλλειψη οξυγόνου του εγκεφάλου. Αυτή η ασθένεια είχε ως αποτέλεσμα να μην ακούει, να μην μιλάει και να μην μπορεί να περπατήσει!\r\n\r\nΔεν μπορούσαμε να χωρίσουμε τα αδέλφια και συμφωνήσαμε να υιοθετήσουμε και τον Ζενάρο. Και δεν το μετανιώσαμε ποτέ. Η ζωή μας απέκτησε νόημα με αυτά τα παιδιά. Ο Ζενάρο είναι ένα παράδειγμα για εμάς. Παρά τις δυσκολίες, χαμογελάει πάντα και γεμίζει την καρδιά μας με ελπίδα. Εμείς που είμαστε αρτιμελείς, οφείλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον βοηθήσουμε και αυτό ακριβώς κάνουμε».\r\n\r\n«Έκλαιγα σε όλη την πτήση φεύγοντας από τον Ολυμπιακό»…\r\n\r\n«Χαρακτήρισα τα έξι χρόνια μου στον Ολυμπιακό ως τα καλύτερα της ζωής μου, γιατί έτσι τα ένιωθα. Στη Βραζιλία λέμε πως τα δάκρυα είναι η καλύτερη παρηγοριά. Αυτό, όμως, δεν ισχύει πάντα. Είχε φτάσει η ώρα του αποχωρισμού. Παρ’ ότι επέστρεφα στη χώρα μου, παρ’ ότι θα έπαιζα στην πρώτη μεγάλη μου αγάπη, η καρδιά μου ήταν γεμάτη θλίψη.\r\n\r\nΈκλαιγα από την ώρα που απογειώθηκε το αεροπλάνο από την Αθήνα μέχρι να φτάσουμε στο Παρίσι, όπου έπρεπε να πάρουμε άλλη πτήση! Ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι ακριβώς ήταν. Η Άννα Ρόζα δεν έκανε καν τον κόπο να προσπαθήσει να με παρηγορήσει. Και εκείνη βουρκωμένη ήταν. Άφηνα πίσω μου έξι καταπληκτικά χρόνια, όπου δέθηκα με την ομάδα, με τον κόσμο, τη χώρα. Όταν ο Θεός μού έστελνε το σημάδι για να πω το «ναι» στον Ολυμπιακό, ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή η σχέση θα εξελισσόταν με αυτόν τον μοναδικό, τον μαγευτικό τρόπο».\r\n\r\nΤο παρασκήνιο για το πώς ήρθε στον Ολυμπιακό στον οποίο δεν ήθελε να έρθει (ήταν παίκτης της Μπαρτσελόνα με 20 ματς στην Εθνική Βραζιλίας), αλλά ήρθε μετά από 2 σημάδια Θεού! Κι έζησε λέει τα καλύτερα 6 χρόνια της ζωής του\r\n\r\n«Περνούσαν οι μέρες και ο Ζοσέ Ρομπέρτο επέμενε όλο και περισσότερο. Ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που είχε δείξει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ο «μάνατζέρ» μου με προέτρεπε να πάμε στην Αθήνα και να μιλήσουμε από κοντά με τον πρόεδρο. «Άκου τι έχει να σου πει και μετά αποφασίζεις» μου έλεγε, αλλά εγώ ήμουν απόλυτος, κατηγορηματικός. Δεν ήθελα καν να το συζητήσω. Δεν πάω στον Ολυμπιακό, τελεία και παύλα. Συζητώ με την Άννα Ρόζα και αποφασίζουμε πως θα κάναμε ό,τι μας έλεγε ο Θεός. Εκείνος πάντα μας έδειχνε τον σωστό δρόμο και ξέραμε ότι και τώρα θα έκανε το ίδιο.\r\n\r\nΠροσευχηθήκαμε και Του ζητήσαμε να μας δείξει σε ποια χώρα θα έπαιζα μπάλα από την επόμενη σεζόν. Περίμενα ένα σημάδι Του, αλλά δεν ήξερα ποιον τρόπο θα επέλεγε να μας το στείλει. Ήξερα, όμως, πως αργά ή γρήγορα θα το έκανε. Με την Άννα Ρόζα πήγαμε κρουαζιέρα στο Φερνάντο ντε Νορόνια, ένα μαγευτικό αρχιπέλαγος που αποτελείται από 21 νησιά. Καταγάλανα νερά, ιδανική θερμοκρασία και τοπία που σου έκοβαν την ανάσα. Ένας επίγειος παράδεισος, ένα καταφύγιο για ξεκούραση και χαλάρωση που σπάνια συναντάς.\r\n\r\nΚοιτούσαμε μαγεμένοι τις ομορφιές του τόπου και κάναμε γνωριμίες με κόσμο που επίσης συμμετείχε στην κρουαζιέρα και παρακολουθούσε με τον ίδιο θαυμασμό τις εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά μας. Η Άννα Ρόζα έπιασε την κουβέντα με έναν μεσήλικα, εκεί γύρω στα 50, ο οποίος ρωτούσε τη γυναίκα μου αν γενικά της άρεσαν η θάλασσα, οι παραλίες, τοπία σαν και αυτό που είχαμε το προνόμιο να βλέπουμε. «Τώρα τα μαθαίνουμε και εμείς» του απάντησε χαμογελαστή η Άννα Ρόζα και εκείνος της έδωσε μια συμβουλή που αιφνιδίασε εκείνη και εμένα, αλλά μας έδειξε ξεκάθαρα τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. «Αν έχεις την ευκαιρία, πρέπει οπωσδήποτε να πας στα ελληνικά νησιά»!\r\n\r\nΕκείνη τη στιγμή, ένιωσα σαν να μια φλόγα να ανάβει μέσα στην καρδιά μου, ήταν σημάδι από τον Θεό! Μου έλεγε μέσω εκείνου του ανθρώπου ότι έπρεπε να αποδεχθώ την πρόταση του Ολυμπιακού. Ότι σε εκείνη την χώρα με τα πανέμορφα νησιά, τα οποία ήταν διάσημα σε όλο τον κόσμο, θα ήμουν ευτυχισμένος εγώ και η οικογένειά μου.\r\n\r\nΔεν είχα πλέον καμία αμφιβολία, αλλά ένα δεύτερο συμβάν, λίγες ώρες αργότερα, ήρθε να επιβεβαιώσει με ακόμα περισσότερη δύναμη αυτό που ήδη ήξερα καλά μέσα μου: Ο Ολυμπιακός θα ήταν ο επόμενος σταθμός στην καριέρα μου. Ούτε Ισπανία, ούτε Πορτογαλία, ούτε Βραζιλία.\r\nΠήγαμε σε ένα ξενοδοχείο στο Σαλβαδόρ ντε Μπαΐα, όπου είχα πετύχει το τελευταίο μου γκολ στο φιλικό της Βραζιλίας με την Ολλανδία. Και εκεί, ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου, μας είπε το ίδιο ακριβώς με τον συνταξιδιώτη στην κρουαζιέρα, χωρίς να έχουμε ανοίξει εμείς σχετική συζήτηση: «Αξίζουν, πρέπει να γνωρίσετε τα ελληνικά νησιά. Αν σας δοθεί η ευκαιρία, μην την αφήσετε να πάει χαμένη».\r\n\r\nΠροσπάθησα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τον Ζοσέ Ρομπέρτο, αλλά εκεί που βρισκόμασταν ήταν δύσκολο, γιατί το σήμα δεν ήταν καλό. Μην ξεχνάτε πως ήμασταν ακόμα στην δεκαετία του ’90 και οι τηλεπικοινωνίες δεν ήταν στο σημερινό επίπεδο. Η αδυναμία να μιλήσω μαζί του, επέτεινε την αγωνία μου. Όταν επιτέλους τα κατάφερα, του εξήγησα τι είχε συμβεί και του είπα να προχωρήσει, εφόσον βεβαίως εξακολουθούσε να υφίσταται το ενδιαφέρον των Ελλήνων. Δεν ήξερα, ίσως η μεγάλη επιθυμία του Ολυμπιακού να με κάνει μέλος της οικογένειάς του να είχε ατονήσει με το πέρασμα των ημερών. Μια φράση προς τον Ζοσέ Ρομπέρτο αρκούσε. «Αν ξαναπάρει ο Ολυμπιακός, άκουσε τι έχει να σου πει»…\r\n\r\n \r\n\r\nΠηγή: gazzetta.gr